در مرحله بعدی قرار گرفتند. با گذشت زمان، شیشه پنجره بزرگ ساخته شد که هم ساکنان را در برابر عوامل محافظت می‌کرد و هم نور را از خود عبور می‌داد.
با استفاده از چندین قطعه کوچک از مواد نیمه‌شفاف، مانند تکه‌های پهن شده از شاخ حیوانات نیمه‌شفاف، نازک. برش‌های سنگ مرمر، مانند فنجیت، یا تکه‌های شیشه، در چارچوب‌هایی از چوب، آهن یا سرب. در خاور دور از کاغذ برای پرکردن پنجره ها استفاده می شد.
رومی ها اولین کسانی بودند که از شیشه برای پنجره ها استفاده کردند، فناوری که احتمالاً اولین بار در مصر روم تولید شد. یعنی در اسکندریه حدود 100 پس از میلاد پنجره‌های شیشه‌ای ریخته‌گری‌شده.
هرچند با خواص نوری ضعیف، ظاهر شدند، اما این‌ها تولیدات ضخیم کوچکی بودند، کمی بیشتر از شیشه‌های شیشه‌ای دمیده که به صورت ورق‌هایی با الگوهای خطی دایره‌ای در سرتاسر پهن شده بودند.
بیش از یک هزار سال طول می کشید تا شیشه پنجره به اندازه ای شفاف شود که بتوان از آن به وضوح دید، همانطور که اکنون به آن فکر می کنیم. در سال 1154، الادریسی پنجره های شیشه ای را به عنوان یکی از ویژگی های کاخ متعلق به پادشاه امپراتوری غنا توصیف کرد.
در طول قرن‌ها، تکنیک‌هایی برای برش دادن یک طرف یک استوانه شیشه‌ای دمیده و تولید پنجره‌های مستطیلی نازک‌تر از همان مقدار مواد شیشه ایجاد شد.
این باعث ایجاد پنجره‌های باریک بلند شد که معمولاً توسط یک تکیه‌گاه عمودی به نام مولیون از هم جدا می‌شدند. پنجره‌های شیشه‌ای مولیوند پنجره‌های انتخابی در میان مرفه‌های اروپایی بودند.
در حالی که پنجره‌های کاغذی مقرون به صرفه بودند و در چین، کره و ژاپن باستان به‌طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گرفتند. در انگلستان، شیشه در پنجره‌های خانه‌های معمولی تنها در اوایل قرن هفدهم رایج شد.
