در ایالات متحده دو کلمه قیر در بورس فراورده های نفتی و آسفالت مترادف هستند، اما به طور کلی آسفالت به معنای ترکیب سنگدانه ها و قیر به عنوان چسبنده است که برای راه سازی استفاده می شود.
قیر یک ماده هیدروکربنی است. به طور طبیعی یافت می شود یا از طریق فرآیندهای پالایش نفت خام به دست می آید.
تار نیز یک ماده هیدروکربنی تیره است. اما تفاوت قیر و قیر در منشا تولید آنهاست. قطران از طریق فرآیند تقطیر ویژه از چوب یا زغال سنگ بدست می آید. قطران زغال سنگ دارای بنزن زیادی است که سرطان زا است.
تار بیشتر در راهسازی استفاده می شود. چوب قیر برای هزاران سال در شمال اروپا برای قایق‌های ضدآب، در میان مصارف دیگر مورد استفاده قرار گرفته است.
از آنجایی که انواع روغن‌های خام انواع مختلفی از قیر را با خواص کاملاً متفاوت می‌دهند، درجه‌بندی قیر حیاتی است. برای درجه بندی قیر بر اساس خواص آن، پالایشگاه ها از تعدادی آزمایش استاندارد برای اندازه گیری می باشد.
سطح ویسکوزیته، مقدار نفوذ، عملکرد و قوام قیر استفاده می کنند. نتیجه این آزمایشات درجات نفوذ قیر و گریدهای ویسکوزیته می باشد.
سایر گریدهای قیر از جمله قیر کاتبک، قیر اکسید شده و امولسیون قیر بر اساس فرآیند تولید آنها طبقه بندی می شوند. گیلسونیت قیر طبیعی با ظاهری براق و صاف و جامد است.
از آنجایی که این ماده سخت و شکننده است، بیشتر به صورت پودر استفاده می شود. ترکیب گیلسونیت نزدیک به قیر پالایشگاهی است.
گاهی در صنعت راهسازی از ترکیب گیلسونیت با قیر تصفیه شده استفاده می شود. اگرچه مقاومت بیشتری در برابر نفوذ آب دارد، اما درجه نفوذ و تغییر شکل آن کم است.
